przystanek w podróży

Dość niespodziewanie trafiłam do Olsztynka – akurat był po drodze.

Skansen w Olsztynku to pięknie położony ogromny obszar (96 ha), na którym znajduje się wiele zabytków architektury wiejskiej. Warto je zobaczyć i z zewnątrz i od środka. Muzeum swoimi początkami sięga czasów Prus Wschodnich, a w obecnej lokalizacji znajduje się od do lat trzydziestych XX w.

Rozglądałam się w poszukiwaniu tkanin i eksponatów związanych z tkactwem. 

W chacie z Gązwy znalazłam dwa warsztaty tkackie, a przy nich spotkałam przemiłą panią (której z wrażenia nie zapytałam chociażby o imię). Pani jest już na emeryturze, wcześniej przez 30 lat pracowała w spółdzielni i tkała narzuty i obrusy dla Cepelii, a teraz przychodzi do muzeum i tka chodniki na ponad 150-letnim krośnie.

 temu warsztatowi przydałaby się życzliwa ręka konserwatora…

W drugiej izbie stoi duże krosno czteronicielnicowe z mechanizmem przerzutowym.

Wygląda na to, że obecnie pani jest tam jedyną osobą, która potrafi osnuć krosna i tkać. Mam nadzieję, że zdąży przekazać tę wiedzę i umiejętności kolejnym osobom. Wykonane przez nią tkaniny mają zastosowanie w skansenie, a chodniki można kupić w muzealnym sklepiku. 

Oddzielną atrakcją w skansenie są zwierzęta:

przyuważyłam koniki polskie ze źrebakami, które właśnie zapadły w drzemkę

a tu owieczki rasy Skuddy, reszta stada nie chciała się pokazać

Po podwórkach chodzi dużo dziwnie wyglądającego drobiu. Kury gołoszyjki oraz dorodny indyk jak z plastiku pozostaną na długo w mej pamięci, chociaż nawet nie robiłam im zdjęć.

Pamiątką z wycieczki jest lniano-bawełniana serweta wileńska. Chciałabym móc napisać, że powstała w olsztyneckim skansenie, ale ona przyjechała tam z Augustowa.